„Anne Siirdir cocuk düzyazi“
Benden 3000 km uzakta yasayan bir dostuma ait bu sözleri ilk okudugumda, sözlerdeki derinligi pek
anlayamamistim. Belki de icime sizdigi yerde önce ermesi, olgunlasmasi gerekiyordu. Belki de su an
yükledigim anlam hep vardi, bir nehir misali coskuyla akmak icin yagmuru bekliyordu. Belki de
yansimak icin vesile olabilecek bir ayna bekliyordu. Öyle ya Orta Avrupa´nin Sular Sehrinde kac kisi
taniyorum Freud´un „ ÖDIPUS “ Koplexini aklindan bile gecirmeden Annesine olan sevgisini
konusabilecek yürekli..!?
Yeryüzünde anne kadar hakiki baska bir siir yok.
Hic bir siir dogum kadar tenden, yürekten ve ruhtan gelmiyor. Öyleyse siir anneden geliyor, annenin
icinden geliyor. Fakat dünyaya bir siir ruhuyla gelen cocuk, siirle göbek bagini cok cabuk kesiyor,
tez zamanda düzyaziya dönüsüyor.
Uzun düzyazi yillari, ki neredeyse bir hayati dolduracak kadar. Sonra yitirdigi seyi aramaya
basliyor cocuk, siir öyle uzakta kalmis ki, ne yapsa ne etse bir daha o yitik ülkeye dönemiyor
cocuk. Belki pismanlik, keder, üzüntü icinde kendimizi sik sik bir gözyazi vadisinde bulmamiz
bundan, o vadide bogulmakta var, cünkü sessizdir gözyasi ve yankilanmaz ve yalnizca birikir. Bu
cümleyi dindirmeli. Bic bir mektup, hicbir düzyazi annedeki gözyasinin aciligina yaklasamaz cünkü.
Hem de cocuk ile anne arasinda baska bir vadi var, ask var. Sarptir ask, cocuk büyüdükce düzyaziya
yaklasir, mavidir ask, anne büyümez cünkü cocuklar kadar, o yüzden mavi kalir anne, mavi kalir ask.
Ikindi günesinin altinda hayatina bir gölge arayan cocugun aklina ne vadi düser ne ucurum, cocuk
ruhuna bir bahce arar, mavi bir bahce. Orada, annenin genis gögünün altinda, dingin zamanlara mahsus
yari uykulu siirler vardir cünkü, ninni gibi, ilahi gibi, süt gibi, beyaz ve sicak siirler.
Düzyazi bir cocuk, o siirin gögsüne uzanir ve beslenmek ister yeniden. Fakat nafile. Bir kez, bu
dünyanin düzyazisi ile tanismis cocuk susuz kalmistir, saflik irmagina egilip yüzünü görmeyeli cok
sular gecmistir, süt-siir bozulmustur.
Anne ne yapsin? Siir ne yapsin? Dünya düzyazidir.
Cocuk ölür ve siir olur, anneyi düzyaziya terk eder, annede siir söner, cünkü hic bir siire sigmaz
bu gözyasi ve keder. Bu kadar yeter, cünkü anne sevinmek ister. Anne adli bir lunapark var bu
dünyada yaz-kis 24 saat acik. Anne bir atli karinca orada, basimiz onunla döner. Yalniz bir balerin
gibidir anne, etegine tutunuruz isitir bizi, eteginden düsünce baslar üsümemiz. Sonra eglence biter.
Annenin genis kanatlarindan kopup düseriz dünyaya, lunapark issiz kalir, atlikarinca durur, balerin
yorulur, dönme dolap dönmez olur. Cocuk büyür ve lunaparkin önünden derin bir ic sizisiyla gecer.
Bayram bitmis gibi, cocuklar lunaparki terkeder. Anneyi terk etmek siiri terketmek gibidir,
atlikarincanin lunaparki terketmesi gibidir.
Düzyazi bir cocugum ben, anneme siirli mektup yazmak istiyorum, annemin gülümsedigini biliyorum.
Sevgiyle gülümsüyor. Oysa biraz dalga gecsin, alay etsin isterdim, yapmaz bilirim.
Hangi sair anlatabilir ki anneligi, ve hangi sair sahiptir annedeki siirli düsünceye? Anneler bunu
bilir ve cocuklar eglensin diye, onlarin siir yazmasina razi olurlar. Elbette sonsuz bir
iyimserlikle. Bir kez daha sairler annesi Gülten Akin´in o dizeleri:
„Anne olmasa kim kimi severdi
Sanki tutun o insani insana baglayan güvenci“
Kim bagislardi siir yerine bir düzyazi olan cocuklari?
Kim severdi onlari huysuzluklari, acemilikleri ve ilgisizlikleriyle?
Ve kim, adi nazli bir gül bile olsa, naz etmeden, sessiz ve caliskan bir atlikarinca
gibi döner dururdu cocuklar sevinsin diye, ve eteklerine
cocuklugun dört mevsiminden yapraklar biriktirirdi bir balerin inceligiyle?
Bütün cocuklarin toplandigi bir siir, bütün bahcelerin toplandigi bir gül´dür anne.
